Troost
Woensdagavond luidden de klokken door het hele land. Ook die van de Korenaar. Een kwartier lang en zo zal het ook de komende weken gaan. Klokken ‘van hoop en troost’.
Troost, dat woord kwam deze week vaak voorbij. Wat betekent troost? Wat verwachten we ervan en waar is het te vinden? In het televisieprogramma De Wereld Draait Door werd dinsdag TroostTV gelanceerd. ’s Avonds laat worden daar programma’s herhaald van de Nederlandse televisie die troost moeten bieden. Nostalgie, programma’s die populair waren, een goed gevoel geven. Even wegkruipen op de bank, wegdromen, tot rust komen.
In dezelfde uitzending hield kunstenaar Jeroen Krabbé een enthousiast verhaal over zijn nieuwe televisieserie Krabbé op zoek naar Chagall. Troost kun je vinden in kunst, was zijn betoog. De kunst van Chagall is sprookjesachtig mooi en bijzonder. Tegelijkertijd zie je, als je je verdiept in het leven van Chagall, hoe voor hem de kunst een manier was om met het leven om te gaan, emoties en ervaringen een plaats te geven, om zelf troost te vinden. Troost vinden door naar kunst te kijken en jezelf in kunst uit te drukken.
Waar zoek je troost? Vaak bij anderen, en dat is op dit moment juist lastig. Omdat de contacten zo beperkt moeten zijn. Omdat je misschien zo bij elkaar op de lip zit, in een huis met kinderen of pubers die zich vervelen, dat samenzijn een grote uitdaging is. Maar allemaal hebben we denk ik wel onze manieren om troost te ervaren, bewust of onbewust. Een warm bakkie troost, chocola. Muziek, meeslepende verhalen, kunst. Naar buiten, troost vinden in de natuur, die juist nu zo overweldigend mooi is, de eerste bloesems, de vogels, de geuren.
Al die manieren om troost te ervaren hebben gemeenschappelijk dat ze je iets bieden, in alle verdriet, onzekerheid en angst, dat groter is dan jijzelf, iets dat jou overstijgt.
Troost is verbondenheid ervaren, schuilen, je gesteund weten, je onderdeel voelen van een ruimte van warmte en liefde, waardoor je verder kunt.
Zo stonden we daar die woensdagavond, met zijn vieren, stil, in de koude avondwind, als vertegenwoordigers van u en jullie allen, leden van de Korenaaromringd door het klokgelui van alle drie de kerken in ons dorp.
Het was een gebed, een gebed in verbondenheid met u en jullie allen, in verbondenheid met God bij wie onze diepste troost te vinden is.
Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, de Vader die zich over ons ontfermt, de God die ons altijd troost en ons in al onze ellende moed geeft, zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, anderen in al hun ellende moed kunnen geven. (2 Korintiers 1: 3 en 4)
Ds Carla Melgers